Roadtrippin!!!!!

Hallo jongens en meisjes wat leuk jullie allemaal weer te zien. Welkom bij een nieuwe aflevering van "Marks Afrika Avontuur". Mijn naam is Meneer de Uil. Wat fijn om te zien dat jullie weer in zulke grote getalen een kijkje komen nemen. Zijn jullie benieuwd wat er de afgelopen twee weken allemaal gebeurd is met Mark in dat grote land daar aan de andere kant van de wereld?? ;-)
Zoek allemaal een lekker plekje in de kring uit dan gaan we gauw kijken wat hij nu weer allemaal beleefd heeft. :-)

Mark is nu eindelijk helemaal verhuisd in zijn nieuwe appartement. Hij is echt enorm blij dat hij samen met Mike, Remco en Suus dit onderkomen huurt. De enorme woonkamer, het grote balkon, de twee badkamers en de open keuken bevallen hem uitstekend. De andere stagiaires in Kaapstad zijn dit roerend met hem eens en zijn dan ook vaak in het appartement te vinden.

Maargoed over naar de belevenissen van onze grote vriend Mark. Want daar zijn jullie allemaal natuurlijk heel erg benieuwd naar. Kijken wat hij heeft gedaan...
Oh boy oh boy, wat zie ik nu weer allemaal staan? Ga er maar eens goed voor zitten want dit word me het avontuurtje weer wel. :-D:-D

Afgelopen woensdag was Mark te vinden op een feestje in Seapoint. Casa de Dunhof wel te verstaan. Hij was hier om Robbert-Jan te feliciteren met zijn 21ste verjaardag. Samen met zijn huisgenoten komt Mark bij Casa de Dunhof aan. Uiteraard is een verjaardag niet compleet zonder cadeautjes.

Vinden jullie het ook zo leuk om cadeautjes te krijgen?? Robbert-Jan ook hoor. :-)

Robbert-Jan was dan ook erg blij met de Absinth die hij in zijn handen geschoven kreeg. Ik hoef jullie kinders natuurlijk niet te vertellen hoe die avond zich voltrokken heeft. Zodra er spelletjes met kaarten en drank gespeeld gaan worden is Mark er altijd wel voor te porren. ;-)
Aan het einde van de avond zag iedereen groene tinkerbellen en kon iedereen verbazend snel in slaap vallen.

Wat een rekels he, daar in Zuid-Afrika ;-)

De volgende dag werd Mark dan ook wakker met het gevoel dat hij werd gewekt door iemand die met een betonnen hamer op zijn schedel aan het inwerken was. Gelukkig voor Mark was dit maar van korte duur. Gelukkig maar want Mark zou op die dag iets gaan ondernemen waar hij al een tijdje naar had uitgekeken.

Zijn jullie benieuwd wat het is?? Snel verder kijken..

Donderdag was de dag dat Mark samen met Mirte, Marlieke en Suus zou vertrekken om Zuid-Afrika te verlaten en in te ruilen voor het buurland Namibie!! Jawel jullie horen het goed jongens en meisjes, hij is op roadtrip gegaan. Simddags slaat hij, samen met mirte, de nodige supplies in en laat hij de auto nog even checken. Marlieke en Suus zijn klaar met werken en het avontuur kan beginnen.
Daar gaan ze.. op weg naar het avontuur. Na een uur is het komen ze het eerste obstakel van de reis al tegen. Ze worden namelijk aangehouden door de politie. Gelukkig zijn alle papieren in orde en mogen ze hun weg snel weer vervolgen. Ze rijden naar Springbok toe. Een klein plaatsje zo'n 200 km van de grens met Namibie vandaan. 200 km van de grens vandaan, maar ook 600 km van Kaapstad vandaan. Het grootste stuk wordt dan ook in het donker gereden. Gelukkig heeft Mark goede ogen en werkt het grote licht van de Opel Kadett fantastisch, waardoor het ontbreken van straatverlichting in enige vorm hun er niet van weerhoudt om door te rijden. Met 160 km per uur rijden ze richting Springbok. Als ze rond 12 uur snachts aankomen in dit dorpje gaan ze op zoek naar een plek om te overnachten. Het word de Elkoweru Lodge waar ze geholpen worden door een aardige gastheer die ze 2 hutjes aanwijst waar ze kunnen overnachten. Ze proosten op het leven en op de dingen die komen gaan. Na wat Hollandse Groente wordt het een dolle boel waardoor ze een lachkick van meerdere uren beleven. Onderwerpen die de revue passeren zijn BUTTONS (!!), olifanten, karateleraren, groene dingen die paars worden en de aanstekende lach van Dirk.
Tot diep in de nacht gaat het kleine en intieme feestje door waarna ze voldaan in slaap vallen.

Zo zeg, en dat was pas de eerste avond lieve kijkbuiskindertjes. Ik ben benieuwd wat ze nog meer hebben gezien en gedaan. :-D

De volgende dag breekt aan. Na een lekker ontbijtje vertrekken ze fris en fruitig richting de grens van Namibie. De papieren feestkettingen en feesthoedjes trekken veel aandacht van andere weggebruikers en van de grensofficials. Gelukkig kunnen ze erom lachen en mogen Mark, Mirte, Marlieke en Suus snel doorrijden. Wat Mirte echter vergeet is dat ze zowel bij de Zuid Afrikaanse grens als bij de grens van Namibie moet stoppen. De grens officials van Namibie kunnen er niet om lachen. Ze zijn een stuk minder aardig tegen ons groepje dan 800 meter terug bij de grens van Zuid Afrika. Ergens is het ook wel te begrijpen natuurlijk, iedereen staat liever bij de Zuid Afrikaanse dan bij de Namibie grens. Gelukkig mag ons gezelschap doorrijden en kunnen ze hun trip vervolgen.
Ze steken de Orange River over en bevinden zich dan daadwerkelijk op Namibiese grond. Ze maken een vreugdedansje en rijden snel door naar Ai-Ais. Ai-Ais is een resort met Hot Springs. Het water dat uit deze bronnen naar bovenkomt heeft een aangename temperatuur van ongeveer 35 a 40 graden. Na aangekomen te zijn blijkt dat die aangenaamheid subjectief te noemen is, aangezien het ongeveer 40 graden is in Namibie. Het wordt dus geen verkoelende duik voor ons kwartet. Dit mag de pret echter niet drukken en na een duik bereiden ze een heerlijke lunch voor zichzelf. Onder het genot van broodjes kijken ze naar de Baboons in de bergachtige omgeving.

Na dit onderhoud vertrekken ze richting Keetmanshoop. Snel verder lezen wat ze daar allemaal tegenkomen..

Vlakbij Keetmanshoop stuitten onze vrienden op een lodge met de naam Lafenis Lodge. Het is een onderkomen in western style, echter wel met een afrikaans sausje erover gegoten. Kleine "cottages" bieden plek aan 4 personen. Wat een toeval, het gezelschap bestaat uit 4 personen!! Voor 100 rand per persoon zijn ze klaar wat betreft onderkomen en ontbijt. De maagjes van het viertal maken rare geluiden en geven aan dat ze gevoederd willen worden. Keetmanshoop zou, voor Afrikaanse begrippen, een bruisend stadje moeten zijn met restaurants en barretjes. Die Afrikaanse begrippen zijn wel erg ruim en vrij te interperteren. Ze vinden welgeteld 2 restaurants waarvan 1 na 9 uur geen gasten meer aanneemt. Het wordt een restaurant van een hotel waar ze enorm lekker eten hebben. Aan een tafel in de buurt klinken Nederlandse geluiden. Ons gezelschap kijkt er al niet meer van op aangezien de Zuid Afrikaanse taal enorm veel op Nederlands lijkt. Het blijken toch wel degelijk Nederlanders te zijn, West-Friezen om precies te zijn. Ongelofelijk hoe je in een gat als Keetmanshoop, in een restaurant van een hotel toch nog Nederlanders vindt. Nederlanders vindt je ook werkelijk overal op deze aardbol.
Na een lekkere maaltijd keren ze terug richting Lafenis. De sterrenhemel is werkelijk fantastisch en Mark en Mirte besluiten om op een deken ervan te gaan genieten. Achter hun huisje bevind zich de savanne en liggend op hun rug, pratend over van alles en nog wat, kijkend naar de vallende sterren horen zij op een gegeven moment een licht gegrom...
Ze zijn er echter niet zeker van en zien verders ook niks bewegen op de grote zwarte savanne die voor hun ligt. Op dat moment zien ze de mooiste vallende ster -------* die ze ooit hebben gezien. Ze doen beide een wens en in de opwinging vergeten ze het gegrom voor een paar minuten. Dit duurt echter niet lang, aangezien er plotsling op niet al te verre afstand wat geritsel is in de struiken. Verschrikt kijkt Mirte Mark aan. "Hoorde jij dat ook??" Klinkt het met een ietwat bevende stem. Mark knikt van ja en spitst zijn oren nogmaals. Ze zijn muisstil en concentreren zich op elk geluid. Daar is het gegrom weer en ze kijken in de richting waar het vandaan komt. Ze verstijven als ze op 15 meter afstand een beest zien lopen wat verdacht veel weg heeft van een hyena. Mirte is net iets eerder met opspringen om richting het huisje te rennen. Mark werpt nog een blik over de woestijn en ziet dat de hyena niet alleen is. Op 5 a 6 plekken om hun heen ziet hij dingen bewegen en ogen op hun gericht staan. Ze schrikken echter net zo hard van het tweetal als andersom. Pompend van de adrealine komen ze het huisje binnen waar Marlieke en Suus wakker worden van hun binnenkomst. Na vanuit het huisje met een zaklamp te hebben gezocht kunnen ze echter niets meer vinden.
Ze besluiten dat het wel even genoeg is voor die avond en richting bed te vertrekken.

Zo zeg, dat was me even wat. Ik denk dat ik zelf ook wel bang zou zijn geweest voor die beesten. En jullie?? Wat zou er verder allemaal nog gebeurd zijn?? We gaan door naar de zaterdag

De volgende morgen verlaten ze Lafenis Lodge en rijden richting het Quiver Tree Forest. Een Quiver Tree is het Engelse woord voor een Kokerboom. Een beetje rare boom met takken waar heel veel stekels aan zitten. Het groepje moet 100 rand betalen om naar binnen te mogen. Het is echter niet een bos wat onze vrienden hier aantreffen, maar meer een kleine verzameling van deze bomen die hier en daar verspreid staan. Ons viertal is niet echt onder de indruk maar weten er toch nog iets leuks van te maken d.m.v. het versieren van een kokerboom en er een mooie kerstkaart van te maken.
Na dit ietwat tegenvallende oerwoud willen ze richting de Giants Playground vertrekken. Dit is echter moeilijker dan ze hadden verwacht, aangezien de auto niet meer wil starten. Na veel proberen lukt het uiteindelijk toch om de motor draaiende te krijgen en rijden ze richting de volgende attractie. Onderweg rijden ze langs een hek wat de weg van een natuurpark afscheid. Tot hun verbazing zien ze op nog geen 10 meter afstand 2 cheetahs in de schaduw liggen. Voorzichtig stappen ze uit om de beestjes te bekijken en wat foto's te maken.
Daarna volgt de Giants Playground. Stel je een enorme woestijn voor, met ipv zand allemaal stenen. Zover als je oog kan kijken. Met allemaal verschillende grootte. Hier zijn ze dus wel even stil van.
Na deze playground rijden ze door naar de Fish River Canyon. Een enorme canyon met een aantal viewpoints. Op de weg ernaar toe zien ze springbokken en struisvogels over de weg lopen. Ze kijken hun ogen uit bij de uitkijkpunten. Ze besluiten dat ze hier de zonsondergang gaan bekijken en daarna de nacht op die plek zullen doorbrengen, onder de sterrenhemel. Na de perfecte plek te hebben gevonden komt er een groep Fransen aan die deze perfecte plek in 1 klap een stuk minder perfect maken. En daarom vertrekken ze naar een andere plek die eigenlijk nog veel mooier en beter was dan de vorige. Op 2 meter van de afgrond leggen ze hun deken neer en genieten ze onder genot van bier en wijn van de mooiste zonsondergang die ze ooit hebben gezien. Het is werkelijk fenomenaal en enorm overweldigend. Terwijl de zoete klanken van Air, Chicane, Mandalay en D’Note uit de boxen zweven zijn ze het eens dat ze nooit meer gaan werken en voortaan enkel dit soort trips zullen ondernemen.
De laatste avond in Namibie eindigt op gepaste wijze met een fles heerlijke champagne, een prachtige sterrenhemel en een gevoel wat niet snel vergeten zal worden door 1 van hun.

Zo zo, als dat geen mooi einde van de road trip moet zijn dan weet ik het ook niet meer. Zouden jullie dat ook wel eens willen doen?? Ik wel hoor. :-)
Lieve kijkbuiskindertjes het is alweer de hoogste tijd voor jullie. Dus oogjes dicht en snaveltjes toe.

Ps.: Foto's volgen nog zodra Mark deze naar mij heeft gestuurd ;-)