Gibbon Experience en Laos

Je wrijft de slaap nog uit je ogen en kijkt wat om je heen. Er schiet een practig landschap voorbij. De truck hobbelt over de weg. Deze is alles behalve geasfalteerd en je hebt medelijden met de mensen die achterin op houten bankjes zitten. De truck stopt in een klein dorpje en je stapt uit. Vanaf hier begint er een kleine trekking van circa 45 minuten. Je had wel verwacht dat het zwaar zou zijn, maar de combinatie van de hitte en het pad, dat redelijk steil omhoog gaat, is vrij heftig. Boven aangekomen kom je, samen met circa 24 lotgenoten, op adem. Hier wordt de groep opgesplitst. Je belandt (door scherp inzicht van Jantien) in een groep met 2 Zwitsers, 2 Duitsers, 1 Canadese, 1 Franse en 1 Hollander. Vanaf hier volgt een volgende trekking en dan sta je opeens daar... Voor je staat een enorme boom met daar omheen een staalkabel gespannen. Je herinnert je de instructievideo (die je maar voor de helft hebt gezien) en dan moet je. Je klikt je veiligheidslijn vast. Daarna volgt je rol en remsysteem. Je doet een schietgebedje en laat je gaan. Je zweeft door de lucht en krijgt steeds meer snelheid. Er schieten allemaal bomen langs je en dan zie je een open plek. Je schiet uit het oerwoud en hebt plots een zicht van kilometers ver. Je kijkt je ogen uit en ziet dat je ongeveer 200 meter boven de grond hangt. Ondertussen komt de overkant gevaarlijk dichtbij en moet je weer afremmen. Vol adrenaline bereik je de overkant en spring je een gat in de lucht. Wat een ervaring, wat een indrukken, wat een snelheid, wat ongelofelijk vet!! Welkom bij de Gibbon Experience in Laos!!

Gelukkig voor ons gaan we bovenstaande ervaring nog heel vaak meemaken in de komende 3 dagen. De Gibbon Experience is een must-do als je in de buurt bent. Drie dagen en twee nachten verblijf je in het oerwoud en ben je bezig met verschillende trekkings, ziplinen over enorme afstanden en op enorme hoogtes en met socializen met mensen uit allerlei verschillende landen. Ondertussen probeer je gibbons (onze gastheren en dames in het Bokeo Natuurreservaat) te spotten en geniet je van de immense natuur om je heen. Je slaapt in echte "treehouses" en dit gebeurt (in ons geval) op een hoogte van 75 meter. Met een groep van 9 mensen bewonen we voor 3 dagen een treehouse met verschillende verdiepingen. Het eten wordt ons bezorgd rond 5 uur. Om 6 uur is het donker en moeten we het zonder elektriciteit zelf rooien. Gelukkig houden 2 flessen Laotiaanse wijn en de zelf meegebrachte wodka en whisky onze groep aardig bezig. Je brengt de avond door met luisteren naar het oerwoud en naar elkaar. 'S Ochtends vertrek je om 6.30 voor een ochtendtrekking om gibbons te spotten. Daarna ontbijten en weer de jungle in. Ondertussen worden hier en daar weer een paar ziplines gedaan en we worden er steeds beter in. De uitzichten blijven fenomenaal en wennen geen enkele seconde. Het is eigenlijk onmogelijk om deze ervaring op een goede manier te omschrijven. De foto's zullen misschien een klein beeld geven en de videobeelden die geschoten zijn misschien nog iets meer, maar uiteindelijk is het niet te beschrijven. We weten wel dat als we na 3 dagen de jungle verlaten dat dit 1 van onze hoogtepunten van de reis zal zijn.

Dan weer terug in "beschaving". Dit is uiteraard een relatief begrip in een land als Laos. Aangezien we een nachtbus van Huay Xai naar Luang Prabang nemen op de dag dat we terug komen uit de jungle, moeten we even het een en ander praktisch regelen. Tassen ophalen in het hostel waar we ze hebben achter gelaten, snel douchen bij onze nieuwe vrienden van de gibbon experience en een tuk tuk pakken naar het busstation. Eenmaal daar aangekomen zien we onze bus staan... Het is iets anders dan we hadden voorgesteld. We stappen in en Mark kan niet eens normaal zitten omdat de stoelen extreem dicht bij elkaar staan. De moed zakt ons in onze schoenen en even twijfelen we erover om uit te stappen en ander vervoer te zoeken. We besluiten om te blijven zitten en even door te bijten. Begrijp wel dat "even doorbijten" 13 uur is. ‘s Nachts. Met een airco die op extra cold lijkt te staan. Met harde Laosmuziek uit de speakers. Een gangpad vol met campingstoelen (voor extra zitplekken). Helemaal gebroken komen we in Luang Prabang aan. We vinden een hostel en gaan de eerste paar uur plat om bij te slapen.

Luang Prabang is best mooi, maar stelt verder weinig voor. We huren fietsen en verkennen de omgeving een beetje. We besluiten om deel te nemen aan een activiteit welke georganiseerd wordt door Big Brother Mouse. Dit is een organisatie ter bevordering van de geletterdheid van de Laotiaanse bevolking. Zij organiseren trips naar kleine dorpjes en leren de kinderen hier te lezen en geven ze enkele boeken. In Luang Prabang is er een open spreekuur waar je als toerist naar toe kan komen en gesprekken kan voeren met jonge studenten uit de omgeving, zodat zij hun Engelse spreekvaardigheid kunnen oefenen. We brengen hier een paar uur door en zijn blij dat we ook iets terug kunnen doen tijdens onze reis. ‘s Avonds ontmoeten we een leuk stel uit Arizona en brengen de avond met hun door. We besluiten hierna om snel deze stad te verlaten en onze weg te vinden naar het party-mekka van Laos; Vang Vieng!!

Hier aangekomen vinden we snel een bungalow voor 5 euro per nacht en gelijk nieuwe vrienden als buren. Dan en Lara komen uit Engeland en er is meteen een klik. We gaan gezamelijk wat eten en vinden een gesprekspartner in Dominic, een Australier. We drinken een aantal biertjes en buckets. Zonder buckets zou Vang Vieng niet bestaan. Deze kleine emmertjes zijn overal te verkrijgen en zijn altijd gevuld met sterke drank en cola. Of sprite, maar in ieder geval met sterke alcohol. We eindigen in (uiteraard) de "Bucketbar" en dansen tot in de nacht en zoeken lichtelijk dronken (voor de eerste keer) ons bedje op. De volgende dag gaan we tuben. We huren autobanden en worden 5 km stroomopwaarts gedropped. Hier hebben zich enkele barren gevestigd en is het de hele dag feest. Housemuziek, Westerse mensen, ziplines over het water en veel, heel veel buckets! We vermaken ons prima en na een paar uurtjes nemen we de tuktuk terug naar het dorpje. Tot dit punt is Vang Vieng een erg leuke ervaring. Helaas wordt Jantien hierna getroffen door meerdere ziekteverschijnselen. Waarschijnlijk een klein virusje, maar genoeg om heel erg ziek te worden en niets anders te kunnen en willen doen dan slapen. Mark brengt zijn tijd door met het drinken van biertjes en het kijken van Friends. Friends wordt hier namelijk gebruikt als lokmiddel in de barren. Gelukkig voelt Jantien zich na 2 dagen weer wat beter, echter is Mark hierna aan de beurt met dezelfde verschijnselen. Een volle dag in bed maakt al veel dingen goed en we besluiten om Vang Vieng snel te verlaten.

De bus naar Vientiane is erg relaxed en hier ontmoeten we Dan en Lara weer. Ook zij schijnen last te hebben gehad van ziekteverschijnselen na het verlaten van Vang Vieng. Er is waarschijnlijk toch iets aan die plek wat niet helemaal gezond is. In Vientiane is niet veel te doen en we brengen de dag gezamelijk door bij een zwembad en luieren verder wat. Ondertussen boeken we een slaapbus richting Vietnam. Deze keer zorgen we ervoor dat we wel een goede bus boeken en dit blijkt achteraf nog meer mee te vallen dan gedacht. Eerst nemen we afscheid van Dan en Lara en spreken af om elkaar in Hanoi weer op te zoeken. Zij maken ongeveer dezelfde trip als wij en we zullen elkaar dus nog vaker tegen komen. Als we worden opgehaald voor onze busreis zijn onze verwachtingen gespannen. Als we maar niet een zelfde reis als de vorige krijgen. Aangekomen op het busstation valt de bus ons alles mee. Er zitten allemaal kleine tweepersoons bedden achter elkaar. Uiteraard zijn deze net iets te kort voor Mark en we besluiten de achterbank in beslag te nemen. Wanneer we een uur later vertrekken blijkt de bus niet helemaal vol. Dit betekent dat wij met 2 personen de beschikking hebben over 5 slaapplekken achterin de bus!! We springen een gat in de lucht. De bus rijdt tot aan de grens waat we om 3.00 aankomen. De overgang is gesloten tot 7.00 en we slapen relatief gezien als vorsten op onze achterbank. Wanneer de grens opengaat worden we gewekt en moeten we onze visas laten stempelen. Daarna moeten we zelf de grens over lopen en mogen we weer de bus instappen. Dan na 150 meter moeten we weer uitstappen en onze bagage laten checken. Dit alles duurt ruim twee uur en hierna vertrekken we richting Vinh. Hier pakken we een vliegtuig richting Hanoi.

We zijn de afgelopen weken al veel vergeten en kwijtgeraakt; onze lakenzakken, boeken, rokje, hoedje, hemdje, sokken. Het moment dat je merkt dat het niet meer in je tas zit, is even rot. Maar het is fijn dat we ons steeds meer realiseren dat we steeds minder nodig hebben. En dat eigenlijk alles vervangbaar is. Zolang we elkaar maar niet vergeten of ergens kwijt raken.